_Pravno_uredjenje_odnosa_u_sportu.jpg "Pravno uređenje odnosa u sportu")
U razvijenim državama već decenijama postoji pravna regulativa koja obezbeđuje ne samo zaštitu ličnosti sportiste nego i stalni napredak i razvoj sporta i sportskih organizacija. Interesantna je u tom kontekstu publikacija Udruženja sportske štampe - Rim, Pjetra Paola Menea i Manuela Olivierija, koja vrlo ilustrativno obrađuje posebnosti sportskog prava - državnu, regionalnu I opštinsku nadležnost u oblasti sporta, pravno uređivanje sportskih organizacija. Aktuelnost i značaj teme leži upravo u mogućnosti (potrebi) kod nas za jednim modernim pristupom ovoj materiji. To je zadatak sportskih foruma, klubova, odnosno društava, saveza, regionalnih, opštinskih i drugih organa i ponajvise sportista.
Nejasnoće u pravnim odnosima između sportista profesionalaca i klubova intenzivnije su se javile 1950. godine i zato je FIGS odlučio da profesionalni sport, dobije punu važnost. Od tada su odnosi između udruženja i sportista profesionalaca bili predmet mnogih neusaglašenih mišljenja. Javile su se dve dominantne teze - jedna kojom se sportistima i profesionalnim sportskim stručnjacima daje svojstvo radnika u zavisnom ili slobodnom radu, a druga negira to svojstvo smatrajući sportiste i stručno-tehničko osoblje članovima udruženja i federacije u koju se učlanjuju radi postizanja zajedničkog neekonomskog cilja.
Prema mišljenju nekih analitičara odnosa u sportu, ko želi da učestvuje u službenim takmičenjima (Olimpijada), mora biti obavezno učlanjen u jedno udruženje ili sportsko društvo, koje je član jedne federacije, odnosno saveza. U protivnom, ne može učestvovati službeno u raznim takmičenjima i ni jedan njihov rezultat ne može biti priznat. To znači da svako može slobodno praktikovati sportske aktivnosti ali sve što je izvan federacije nema pravnu valjanost. U tom smislu monopol nacionalnog sporta je u rukama jedinstvene organizacije CONI u kojoj je sada učlanjeno 39 sportskih federacija, odnosno saveza.
Profesionalnim sportistom trebalo bi smatrati sportiste, trenere, tehničko-sportske direktore i dr. osobe čije je jedino zanimanje fizičko pripremanje sportista. Oni moraju ispunjavati kriterijume nacionalne sportske federacije u skladu sa njenim propisima. Cilj tih normi je da napravi razliku između sportske aktivnost iz razonode (amateri) od profesionalne aktivnosti, kao radnog opredjeljenja od koga se zaposleni u toj sferi izdržava. Poznato je da je bilo mnogo rasprava i suprotnih mišljenja. Danas, naime, mnoge sportske discipline osećaju potrebu da dobiju status profesionalnog sporta da bi se mogle podvesti pod pomenute odredbe.
Elementi prema kojima se može razlikovati sportista-profesionalac od sportiste-amatera na osnovu mišljenja uglednih evropskih autora, sastoji se u tome što sportista profesionalac svo svoje vreme i svu svoju psiho-fizičku energiju troši u delatnosti koje mu postaju glavno zanimanje u životu, a amater svojim sportskim aktivnostima može da obezbeđuje sredstva za ličnu prehranu i eventualno za druge osnovne životne potrebe. Neki autori, međutim, smatraju da je novac glavni element za razlikovanje sportiste profesionalca od sportiste amatera. Prema toj tezi ako je novac zarađen sportskom aktivnošću, ono što je neophodno za život, radi se o profesionalcu, ali ako je novac samo nužna dopuna izdržavanja (ali ne i bitna za opstanak) radi se o amateru.
