Teorija fizičkog vaspitanja je naučna disciplina, koja proučava i uopštava naučna znanja i opšti cilj zakonitosti fiziekog vaspitanja, kao organizovanog pedagoškog procesa. Ona ima za predmet izučavanja i zakonitosti povezanosti sa odgovarajućim nastavno - naučnim oblastima, ali i vidovima vaspitanja (intelektualnim, moralnim, estetskim i radnim), čime se sjedinjuje sa pedagoškom, odnosno školskom praksom.
Predmet teorije fizičkog vaspitanja čini i sveukupna socijalna praksa usmerena na realizaciju ciljeva i zadataka fizičkog vaspitanja, vezana za optimizaciju procesa i postizanje njegove maksimalne efikasnosti.
Teorijski aspekti teorije fizičkog vaspitanja su sadržina i pedagoška suština fizičkog vaspitanja, cilj i zadaci, sredstva, opšti principi i norme delovanja i drugi (Krsmanović, 2004). Didaktičko - metodički aspekti teorije fizičkog vaspitanja su struktura i osobenosti procesa obučavanja, putevi razvoja sposobnosti, osobenosti formiranja ličnosti i sl. Tehnološki aspekti teorije fizičkog vaspitanja su planiranje i programiranje, praćenje efekata, vrednovanje, evidencija.
Kao naučna disciplina, teorija fizičkog vaspitanja ima višestruki značaj: saznajni (otkriva zakonitosti funkcionisanja i razvoja fizičkog vaspitanja), metodološki (oslanja se na opštu i posebnu metodologiju naučnog istraživanja) i praktični (stvara osnovne pretpostavke za usavršavanje prakse i shvatanje smisla pojava i tendencija procesa fizičkog vaspitanja).
Kao nastavna disciplina, teorija fizičkog vaspitanja ima takođe višestruki značaj: profesionalni (obrazovanje stručnjaka u oblasti fizičkog vaspitanja i sporta), ideološki (usmeravanje fizičkog vaspitanja ka socijalnim kretanjima i stremljenjima) i praktični (osposobljenost uočavanja povezanosti i uslovljenosti sa drugim pojavama).
Cilj teorije fizičkog vaspitanja je razumevanje njene uloge i značaja, osmišljavanje profesionalne delatnosti i osposobljavanje za shvatanje i ostvarivanje svekolikih ciljeva fizičkog vaspitanja učenika, uz primenu najadekvatnijih metoda, postupaka, oblika i sadržina rada u skladu sa datim potrebama učenika i okolnosti.
Naučni status fizičkog vaspitanja zavisi od: količine bitnih saznanja u osnovnim naukama fizičkog vaspitanja, kao što su biologija, fiziologija, psihologija, sociologija i matematika; količine bitnih saznanja u naučnim disciplinama, povezanim sa fizičkim vaspitanjem, kao što su medicina i pedagogija; postojanja jedne samosvojstvene naučne discipline, koja predstavlja naučnu osnovu fizičkog vaspitanja i od količine saznanja u toj naučnoj disciplini; količine bitnih saznanja kojima raspolažu kadrovi stalno ili povremeno angažovani na poslovima fizičkog vaspitanja; broja i kvaliteta kadrova koji su stalno ili povremeno angažovani u fizičkom vaspitanju; broja i kvaliteta naučnih i pedagoških institucija koje rade na naučnim istraživanjima u fizičkom vaspitanju i bazičnim naukama i formiranju kadrova za fizičko vaspitanje; organizacionih oblika koji osiguravaju upotrebu naučnih informacija pri planiranju i programiranju procesa fizičkog vaspitanja; te od stavova pojedinaca i grupa prema potrebi za naučnim zasnivanjem fizičkog vaspitanja.
Bazične nauke fizičkog vaspitanja su: biologija jer sadrži biološke zakone koji regulišu učinke motoričke uspešnosti i određuju uslove za najveće učinke fizičkih, odnosno motoričkih (specifičnih kretnih) aktivnosti; fiziologija jer utvrđuje zakonitosti funkcionisanja organskih sistema za koje je bitna fizička aktivnost i zakonitosti koje regulišu delovanje fizičke aktivnosti na funkcionisanje organskih sistema; psihologija jer utvrđuje zakonitosti adaptacijskih ljudskih reakcija od kojih zavisi efikasnost fizičke aktivnosti i zakonitosti koje regulišu fizičke aktivnosti na adaptivne ljudske reakcije; sociologija jer se na osnovu socioloških zakonitosti određuje položaj fizičkog vaspitanja u nekoj društvenoj zajednici i uloga fizičkog vaspitanja u struktuiranju te zajednice; matematika jer omoguaćva formiranje modela za procese u fizičkom vaspitanju i omoguaćva analizu primarnih informacija.
